ରାସଗୀତ

1929

ଶ୍ରୀ ବୈଷ୍ଣବ ଚରଣ ଦାସ

ରାସଗୀତ

(ବସ୍ତ୍ରହରଣେ ଗୋପୀଗଣ)

ଆସ ଗୋ ବହନ ଚାରୁଚନ୍ଦ୍ରବଦନା ।

ଉଛୁର ହେଉଛି ପରା ଯିବା ଗୋ,

ସଙ୍ଗାତ ଗୋ ଯିବା ଯମୁନା । ଘୋଷା ।

ଉଠ ଉଠ ପ୍ରାଣସହି                        ନିଶୀ ତ ଯାଉଛି ପାହି

ଦାଣ୍ଡ ହାଟ ବାଟ ଲୋକେ ପୂରିବେ

ସଙ୍ଗାତ ଗୋ ପୂରିବେ ସିନା ।୧।

ଏ ଯେଉଁ ଗୋପନଗର                  ବସ୍ତି ଷୋଳସସ୍ର ଘର

କେ କେତେରୂପେ ଜାଣନ୍ତି ଭଙ୍ଗୀ ଗୋ

ସଙ୍ଗାତ ଗୋ ଭଙ୍ଗୀ ଭାବନା ।୨।

ଏକା ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଡର                        ତହିଁକି କର ବିଚାର

ନାନା ନବରଙ୍ଗ ଜାଣେ ନନ୍ଦର

ସଙ୍ଗାତ ଗୋ ନନ୍ଦରକାହ୍ନା ।୩।

ରଜନୀ ନ ପାହୁଁ ଯିବା                  ଦେବତା ପୂଜା କରିବା

ଜଣାଇବା ଦେବୀଙ୍କି ହୃଦୟ ଗୋ

ସଙ୍ଗାତ, ହୃଦୟ ବେଦନା ।୪।

କାହିଁକି ମା ଆଉ ଲାଜ                  ବହନ ହୁଅ ଗୋ ସଜ

ସମ୍ପର୍ଣ୍ଣ କରିବା ଆଜ ମନ ଗୋ

ସଙ୍ଗାତ ଗୋ ମନକାମନା ।୫।

            (ଅଧିକାରୀ)

(ବସ୍ତ୍ରହରଣେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ)

(ଗୋପୀଗଣ)

(ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ପ୍ରତି ଗୋପୀମାନେ)

ଆହେ ଘନଶ୍ୟାମସୁନ୍ଦର ଶୁଣ ।

ବଢ଼ି ବଢ଼ି ବିକାଶିଲ କି ଗୁଣ ?

ବ୍ରଜଯୁବରାଜ                   ହୋଇଣ ଆପଣ

କରିଅଛ ଆଚ୍ଛା ଉତ୍ତମ ପଣ । ଘୋଷା ।

ଆମ୍ଭେ ସକଳ କୁଳବତୀ ନାରୀ ।

ନିତି ପୂଜାକରୁ ହରଗଉରୀ ।

ଆମ୍ଭ କଉତୁକ                   ଆମ୍ଭେ କରୁଥିଲୁଁ

ତୁମ୍ଭକୁ କେ କରୁଥିଲା ବରଣ ? ।୧।

ଥାଉ ଭଲପଣ ବସନ ଦିଅ ।

ତୁନି ହୋଇ ଗୋପପୁରକୁ ଯାଅ ।

ରଖିଥାଅ ମନେ                   ଆଉ କେଉଁଦିନେ

ନ କରିବ ଏଡ଼େ ଅନୀତିପଣ ।୨।

କାହାକୁ ଏମାନ କହିବା ଆଉ ?

ସ୍ନାହାନଘାଟେ ଡକାଇଚ ଦାଉ ।

ସରିଲା ଏ ଗୋପ                  ମହତ୍ତ୍ୱ ମର୍ଯ୍ୟାଦା

ଏଣିକି ଏମାନ ହେଲା ଭିଆଣ ।୩।

ବ୍ରଜରାଜସୂତ ହୋଇଛ ଯେଣୁ ।

ଅତି ଅନୀତି କରୁଅଛ ତେଣୁ ।

ଏ ଗୁମାନମାନ             ରହିବ ନାହିଁଟି

ମାନଟିକ କଂସରାଜନ ରାଣ ।୪।

ଦେବ କି ନ ଦେବ ବହନ କହ ।

ଶୀତେ ଆମ୍ଭର କମ୍ପୁଅଛି ଦେହ ।

ଯାହା ହେବ ତାହା            ପଛନ୍ତେ ଜାଣିବ

ଆହେ ବଙ୍କାଆଖି ଛନ୍ଦାଚରଣ ।୫।

(ଗୋପୀଙ୍କି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ)

(ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଓ ଗୋପ ସଖାଗଣ)

(ଦ୍ୱିଜମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ବାଳକଗଣ )

(ଦ୍ୱିଜମାନେ ନ ଶୁଣିବାରୁ ବାଳକଗଣ ପୁନଶ୍ଚ ଗାଇଲେ ।)

(ଗୋପ ବାଳକଙ୍କ ପ୍ରତି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ)

(ଦ୍ୱିଜ ନାରୀମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ବାଳକଗଣ)

(ଯଜ୍ଞପତ୍ନୀ ଓ ଯାଜ୍ଞିକ ଦ୍ୱିଜଗଣ)

ପତ୍ନୀ – ତୁମ୍ଭେ ନ ପାରିଲ ଜାଣି,            ନାଟୁଆ କିଶୋର ମଣି,

ନନ୍ଦସୁତ ବନମାଳି, ନେତ୍ର ସଙ୍ଖାଳି ହେ ।୧।

ମଗାଇ ଅଛନ୍ତି ଅନ୍ନ,             ଘେନି ଯାଉଛୁଁ ବହନ,

ଜଞ୍ଜାଳ ନ କର ତୁମ୍ଭେ, ଯାଉଁଛୁ ଆମ୍ଭେ ହେ ।୨

ଦେଖିବୁଁ ବଂଶୀଧାରୀଙ୍କି,             ନୀପମୂଳେ ବିହାରିଙ୍କି,

ନୟନ ସଫଳ କରି, ଆସିବୁଁ ଫେରି ହେ ।୩।

ଦ୍ୱିଜ --- ଶୁଣ ଲୋ କୋପନା ଚଣ୍ଡି,                   କେତେ କହୁଅଛ ଭଣ୍ତି ?

ଏକା ଚାପୋଡ଼କେ ଭାଙ୍ଗି, ଦେବୁଁଟି ଭାଙ୍ଗି ଗୋ ।୪।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ସୁନ୍ଦରପଣ,                   ଶୁଣି ବଳିଲା କି ମନ ?

ଦ୍ୱିଜକୂଳର ମହତ୍ୱ, କରିବ ହତ ଗୋ ।୫।

ତୁମ୍ଭେ ସହଜେ ଯୁବତୀ,                   ସେ ଗଉଡ଼ ମୂଢ଼ ଜାତି

ତାର ନିକଟକୁ ଗଲେ, ଥିବ କି ଭଲେ ଗୋ ।୬।

କି ବୋଲି ବୋଲିବେ ଜନେ,                   ଅକୀର୍ତ୍ତି ହେବ ଭୂବନେ,

ଶୁଣିଲେ ନୃପତି କଂସ, ମାରିବ ବଂଶ ଗୋ ।୭।

ହରିବ ଆମ୍ଭର ଦାନ,                  ଗୁଆ ନଡ଼ିଆ ଶାସନ,

ରାଜ୍ୟୁଁ କରିବ ବାହାର, ହେବ କାହାର ଗୋ ।୮।

(ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଚାହିଁ ବ୍ରାହ୍ମଣୀଗଣ )

(ବ୍ରାହ୍ମଣୀମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ)

(ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ପ୍ରତି ବ୍ରାହ୍ମଣୀଗଣ )

(ବ୍ରାହ୍ମଣୀଙ୍କି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ )

(ଗିରିଗୋବର୍ଦ୍ଧନ ପୂଜା)

(ବିଶ୍ୱରୂପଙ୍କ ଭୋଜନ ସମୟେ ।)

(ଗିରିଗୋବର୍ଦ୍ଧନଙ୍କୁ ନନ୍ଦ ଓ ଗୋପାଳଙ୍କ ସ୍ତବ ।)

(ଇନ୍ଦ୍ରଙ୍କ କୋପ)

(ମେଘମାଳ ସହ ଇନ୍ଦ୍ର)

(ଇନ୍ଦ୍ରଙ୍କ ପ୍ରତାପ)

(ଶାରଦୀୟ ମହାରାସ ।)

(ଇନ୍ଦ୍ରଙ୍କ ପ୍ରତି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ)

(ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ହସ୍ତେ ଗୋବର୍ଦ୍ଧନ ଗିରି)

(ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଇନ୍ଦ୍ରଙ୍କ ପ୍ରାର୍ଥନା)

(ଇନ୍ଦ୍ରଙ୍କୁ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ସନ୍ତ୍ୱନା)

(ପୁନଶ୍ଚ ଇନ୍ଦ୍ରଙ୍କ ପ୍ରାର୍ଥନା )

(ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ବଂଶୀସ୍ୱନ ପରେ)

ଗୋପୀମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ଗୋପାଳଗଣ

(କୁଞ୍ଜବନରେ କାଳିଆ ଦେବତା ବୃତ୍ତେ)

ବ୍ରଜରମଣୀ,ଏକଥା ଅତି ସନ୍ଦେହ । ଘୋଷା ।

ଏ ଯେ ଅନ୍ଧାର ନିଶି,             ତୁମ୍ଭେ ନବବୟସି,

ମାନେ ତ ହୋଇଛ ସମୂହ ।୧।

ଆଗୋ ରମଣୀମଣି,            କହ ସ୍ୱରୂପ ବାଣୀ,

ମନରେ ବିହ୍ୱଳିତା ନୁହ ।୨।

ଦଇବ ପ୍ରତିକୂଳ,             ଆଜ ହେଲ ବାତୁଳ,

ଏଣୁ ସମସ୍ତେ ହେଲ ମୋହ ।୩।

ଏତ ଅତି ଅନୀତି,                   ତୁମ୍ଭେ ଗଲେ ଏ ରାତି,

ଜାତିରେ ହେବଟି ଦୁଃସହ ।୪।

                              (ଶାରଦୀୟ ମହାରାସ)

(ଗୋପାଳଙ୍କ ପ୍ରତି ଗୋପୀଗଣ)

(ଧନମାଳୀରେ ମେତେ ନ କର ଅଳି ବୃତ୍ତେ)

କର ଘେନା ହେ, ଆଉ ନକର ମନା ।

କଦମ ମୂଳରେ ବଂଶୀ ବଜାଉଛନ୍ତି,

ସେ ନବ ନାଗର ଛଇଳ କାହ୍ନା । ଘୋଷା।

ଦଣ୍ଡେ ମାତ୍ର ଶୁଣି ବାଂଶରୀ,            ଏହିକ୍ଷଣି ଆସିବୁ ଫେରି,

ଦେଖି କୃଷ୍ଣମୁଖ, ନାଶି ହୃଦ-ଦୁଃଖ,

ସଫଳ କରିବୁଁ ମନ କାମନା ।୧।

(ଗୋପାଳଙ୍କ ପ୍ରଶ୍ନ)

ଉପରୋକ୍ତ ବୃତ୍ତେ

ବାଇ ହେଲ ଗୋ । ବ୍ରଜ ଅଭିର ନାରୀ ।

ଏ ଗୋପ ନଗରେ,                   ପ୍ରତି ଘରେ ଘରେ,

ନିତି ଯାହା ନାମେ ପଡ଼ଇ ହୁରି ।୧।

ତୁମ୍ଭେମାନେ ଗଲେ ତାର କତିକି,

ଜାତି କୁଳ ଆଉ ରହିବଟିକି ?

ସେ ତ ବିଟବର କପଟେ ଭୁଲାଏ,

କୁଳଯୁବତୀଙ୍କି ନୟନ ଠାରି ।୨।

(ଗୋପୀଙ୍କ ଉତ୍ତର)

ଅସମ୍ଭବ ହେ କଥା କର ସମ୍ଭବ ।

ସେ ନନ୍ଦ ନନ୍ଦନ,                   ବୟସରେ ସାନ,

ତାର କାହିଁ ଆନ ବିକାର ଭାବ ।୧।

ଗୋପପୁର ଲୋକେ,            ଅଘଟଘଟା,

ବିନା ଦୋଷେ ରୋଷେ,            ବସାନ୍ତି ହଟା,

ମାନିନୀ ଗୌରବେ,            କଳଙ୍କ ଲଗାନ୍ତି,

କାହିଁ ଏମାନଙ୍କୁ ମିଳିବ ଠାବ ।୨।

(ଗୋପାଳଙ୍କ ପ୍ରଶ୍ନ)

ଗଲାକି ଲାଖି ?                  ତୁମ୍ଭ ମାନଙ୍କ ଆଖି,

ଜାତି ମହତକୁ ଛାଡ଼ି ରସୁଛକି ?

ନନ୍ଦର ପୁଅକୁ ସୁନ୍ଦର ଦେଖି ।୧।

ନାହିଁ ତିଳେ ଲାଜ ଭୟକୁ ଡର,

ସଦା ଅତି ନଷ୍ଟ ପ୍ରକୃତି ତାର

କେତେବେଳେ କେତେ ବେଶକୁ ଧରଇ,

ଶିରେ ଖୋସିଥାଇ ମୟୁର ପକ୍ଷୀ ।୨।

(ଗୋପୀଙ୍କ ଉତ୍ତର)

ହେଉ ନିନ୍ଦା ହେ, କେତେ କରୁଛ ଛନ୍ଦା,

ନାହିଁ ନାହିଁ ଭୟ                  ଉଭୟ କୁଳକୁ,

ଆମ୍ଭ ଜୀବନ ତା ଚରଣେ ବନ୍ଧା ୧।

ଗୁଣୁଥିବୁଁ ବସି ନାମକୁ ତାର ।

ଶୁଣୁଥିବୁଁ ତାର ମୁଲରୀ ସ୍ୱର ।

ନନ୍ଦର ନନ୍ଦନ                   ହୃଦୟଚନ୍ଦନ

ସେ ତ ଆମ୍ଭ ପ୍ରେମରତନ ଫନ୍ଦା ।୨।

(ଗୋପୀଙ୍କ ପ୍ରତି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ପ୍ରଶ୍ନ)

ତୁମ୍ଭେ ତ କାମିନୀ                  ଏ ଘୋର ଯାମିନୀ

ଏକେ ଭୟଙ୍କର ବେନି ।

ତେଜି ଲାଜ ଭୟ                  ଯୁବତୀସମୂହ

କି କାର୍ଯ୍ୟେ ହେଲ ଗମନି ।

ଏତ ବିଷମ ସନ୍ଦେହ,

ଏହା ଦେଖି କମ୍ପୁଛି ମୋ ଦେହ ।୧।

କହ ସତ୍ୟବାଣୀ                   ବରଜ ତରୁଣି

ଗୋପପୁର ଭଲ ମନ୍ଦ ।

ଧେନ ବତ୍ସା ପଲ                   ଗୋବର୍ଦ୍ଧନ ମଞ୍ଜ

କ୍ଷମେଟି କି ଛନ୍ତି ନନ୍ଦ ?

ମାତା ଯଶୋଦା ସହିତେ,

କୁଶଳରେଛନ୍ତି ନା ସମସ୍ତେ ।୨।

କି ଅବା ରାକ୍ଷସ                   ହୋଇଲେ ପ୍ରବେଶ

ଲୁଟି କଲେ ନଗ୍ର ପୁରୀ ।

ଏଥିପାଇଁ ଅବା                   ସର୍ବ ନବଯୁବା

ମୋ ପାଶେ ଅଇଲ ଡରି ।

ଅତି ଅସମ୍ଭାଳ ହୋଇ,

ନିଶୀ ଅର୍ଦ୍ଧରେ ଅଇଲ ଧାଇଁ । ୩।

କି ବା ସ୍ନେହକରି                  ସକଳ ଆଭିରୀ

ଆସିଅଛ ମେତେ ଦେଖି ।

ଦେଖିଲ ମୋ ଦେହ             ଦଣ୍ଡେହେଁ ନ ରହ

ବାହୁଡ଼ ପଙ୍କଜମୁଖି ।

ନିଜ ମନ୍ଦିରକୁ ଚଳ,

ଲୋକେ ଜାଣିଲେ ହେବ ଚହଳ ।୪।

କାହିଁକି ବିଳମ୍ବ                   କରୁଛ ପ୍ରଳମ୍ବ

କୁନ୍ତଳା ସମସ୍ତେ ତଳ ।

ସୁତ ବିତ୍ତ ଗୃହ             କୀରତିସମୂହ

ନିଜ ଧର୍ମ ଇଷ୍ଟ ପାଳ ।

ଯେହୁ ନିନ୍ଦାକୁ ଡରନ୍ତି,

ସେହୁ ସିନା ମହତ୍ୱ ବୋଲାନ୍ତି ।୫।

ପତି ପାଦେ ସେବ                   କର ଭକ୍ତିଭାବ

କେବଳ ବିଶ୍ୱାସ ମୂଳ ।

ସ୍ୱଧର୍ମକୁ ପ୍ରତି                  ପାଳିଲେ ଯୁବତୀ

ଲଭନ୍ତି ସକଳ ଫଳ ।

ପତିବ୍ରତାରେ ସେ ଲେଖା,

କୃତ ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ ବିକାଶେ ଶିଖା ।୬।

ଏହି ଅନୁକମ୍ପା                   ରଖିଥିବ ଚମ୍ପା

ବରନୀମାନେ ମୋଠାରେ ।

ଏକାନ୍ତରେ କାନ୍ତ                   ସେବାବେଳେ ମୋତେ

ଭାବୁଥିବ ସେହିଠାରେ ।

ମୋର ଏତିକି ମାଗୁଣି,

ପୁର୍ଣ୍ଣ କରାଅ ରମଣୀମଣି ।୭।

(ଗୋପୀମାନଙ୍କ ଉତ୍ତର)

ରାଗ-ରାମକେରୀ

(ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ଉକ୍ତି )

(ମଣ୍ଡଳ କରେ ନୃତ୍ୟ)

(ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଆଦର୍ଶନ ହେତୁ ଗୋପୀମାନଙ୍କର ତରୁଲତା ପ୍ରଭୃତିଙ୍କୁ ପ୍ରଶ୍ନ ।)

(କୀର୍ତ୍ତନ ସ୍ୱର)

ଆଗୋ ଛୁରୀ ଅନା                  ସେ ଛଈଳ କାହ୍ନା

ଛନ୍ଦେ ବାନ୍ଧିଥାଇ ଚୂଳ ।

ତ୍ରୀଭଙ୍ଗ ମୂରତି                  ମୂରଲୀ ବଜାନ୍ତି

କେଳି କଦନ୍ବର ମୂଳ ।

ତାଙ୍କୁ ଦେଖିଲ କି କହ, ? ଆମ୍ଭଠାରେ ନିଦାରୁଣ ନୁହ ।୧।

ଆଗେ ଜାତୀ ଯୁଥି            ମାଳତି ସେବତି

ଦେଖିଛକି କାଳିଆଙ୍କୁ ।

ନଟବର ନବ            ରଙ୍ଗିଆ କିଶୋର,

ଗୋପସୁତ ମେଳିଆଙ୍କୁ

ରଙ୍ଗ ଯାମୁ ଡାଳିଆଙ୍କୁ, କେକୀପୁତ ଚନ୍ଦ୍ର ଚୂଳିଆଙ୍କୁ ।୨।

ଶୁଣ ଗୋ ତରାଟ                  ଆମ୍ଭର ମୁରାଟ

ଘନଶ୍ୟାମ ଛଡ଼ାଇଲେ।

ପ୍ରେମରସ ବଢ଼ାଇଲେ (ଏବେ), ବନେ ଆଣି ଛଡ଼ାଇଲେ ।୩।

ଆଗୋ ନାଗେଶ୍ୱର             ସେ ନବ ନାଗର

ନାନା ଭଙ୍ଗୀବିନୋଦିୟା ।

କହ ଦୟା ବହି                  ହେ ତମାଳ କାହିଁ

ଗଲେ ତୁମ୍ଭ ବରନିଆ ।

ଦେଖିଥିଲେ କହ ଚମ୍ପା, କେଣେ ଗଲେ ନାରୀ ହୃଦ କମ୍ପା ।୪।

କହ ଗୋ ତୁଳସୀ                  କୃଷ୍ଣଙ୍କ ବିଳାସି

ଦେଖିଛ କି ବକାରିଙ୍କି ।

କହ ଗୋ ଅସନ                  ପାଲଟା ବସନ

ଚୋରା ମୂରଲୀ ଧାରୀଙ୍କି ।

ସତ୍ୟ କରି କହ କିଆ, କାହିଁଗଲେ ଧାଈ ପ୍ରାଣଖିଆ ।୫।

ଶୁଣ ଗୋ କଦମ୍ବ                  ଆମ୍ଭ ହୃଦଦମ୍ଭ

ଭାଜିଲାଟି ନିଶ୍ଚେଁ ଜଣ ।

ହେ ସଖି ମନ୍ଦାର                   ଏ ଘୋର ଅନ୍ଧାର

କାଳେ କର ପରିତ୍ରାଣ ।

ଶୁଣିଥାଅ ଚୂତମାନେ, ଚ୍ୟୁତ ହେଲୁଁଟି ଅଚ୍ୟୁତ ବିନେ ।୬।

ଆହେ ଶାରୀ ଶୁକ                  ନୀଳ କଣ୍ଠ ପିକ

ଦେଖିଛ କି ପଦ୍ମନେତ୍ର ।

ହେ ଭ୍ରମର କହି-                  ଦିଅ ଥରେ କାହିଁ-

ଗଲେ କି ତୁମ୍ଭର ମିତ୍ର ।

ତୁମ୍ଭ ତାଙ୍କ ଗୁଣ ଏକ, ତୁମ୍ଭେ ଦୁହେଁ ଦଗାବାଜି ଲୋକ ।୭।

ଶୁଣ ହେ ବରାହ                  ହରିଣ ସମୂହ

କେ ଦେଖିଛ ଯେବେ କହ ।

ଆହେ ନବଘନ,                   ଶ୍ୟାମ ନବଘନ

ଦେଲେଣି ଅତି ବିରହ ।

କହିଦିଅ ଧୀର କରି, ତୁମ୍ଭପୁରେ କି ଅଛନ୍ତି ହରି ।୮।

(ପଦ ଚିହ୍ନକୁ ଚାହିଁ ଗୋପୀଗଣ।)

(ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଓ ବୃନ୍ଦାବତୀଙ୍କ ଉକ୍ତି ପ୍ରଋକ୍ତି ।)

(କୀର୍ତ୍ତନ ସ୍ୱର)

କୃଷ୍ଣ -- ଦେଖ ସେହି ନାଗେଶ୍ୱର,            ଦିଶଇ କେଡ଼େ ସୁନ୍ଦର,

ତୁମ୍ଭରି ସହିତ ହୋଇଅଛି ।

ଯୁବତୀ ପାଶରେ ଯୁବା,             ଥିଲେ ଏହି ପ୍ରାୟେ ଶୋଭା,

କାହିଁପାଇଁ ଲଜ୍ଜିତା ମୃଗାକ୍ଷୀ, ସୁନ୍ଦରି ଗୋ !

କାହିଁପାଇଁ ଲଜ୍ଜିତ ମୃାଗାକ୍ଷୀ ।୧।

ବୃନ୍ଦା – ଶୁଣ ହେ ନାଗରମଣି,            ନାଟୁଆ ତ୍ରିଭଙ୍ଗ ଠାଣି,

ଷଟ୍ପଦର ଚିତ୍ତ ସ୍ଥିର ନୋହେ ।

ନାନାଦି କୁସୁମେ ଭୋଗୀ,             ଦଣ୍ଡେ କ୍ଷଣେ ଅନୁରାଗୀ,

ତାକୁ ତେଜି ଆନ ପାଶେ ଯାଏ, ସୁନ୍ଦର ହେ !

ତାକୁ ତେଜି ଆନ ପାଶେ ଯାଏ ।୨।

କୃଷ୍ଣ – ଆଗୋ ବରଜ ଯୁବତୀ,            ପ୍ରାଣ ପ୍ରିୟେ ବୃନ୍ଦାବତୀ,

ଭ୍ରମର ସହଜ ଗୁଣ ଶୁଣ ।

ଅନ୍ୟ କୁସୁମେ ବିହାର,             ବହି ରଙ୍ଗେ ପ୍ରୀତି ତାର,

ପଦ୍ମିନୀର ଅଧୀନ ସେ ଜାଣ, ସୁନ୍ଦରୀ ଗୋ !

ପଦ୍ମିନୀର ଆଧୀନ ସେ ଜାଣ ।୩।

(ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ଅନ୍ତର୍ଦ୍ଧାନ ପରେ ବୃନ୍ଦାବତୀ ଶୋକ ।)

ନାଥ ଆସ ଆସ । ନକର ନିରାଶ । ଘୋଷା।

କେହି ମୋ ସଙ୍ଗତେ ନାହିଁ,             ନିଶାକାଳେ ଯିବି କାହିଁ ।

ପ୍ରାଣନାଥ ହେ, ପ୍ରାଣନାଥ ହେ !

କେଣେ ଯିବି ନ ଜାଣଇଁ ପଥ ହେ ।୧।

ଗୋପୀ ସଙ୍ଗ ଛଡ଼ାଇଲ,             ଅନୁରାଗେ ଜଡ଼ାଇଲ,

ପଦ୍ମମୁଖ ହେ, ପଦ୍ମମୁଖ ହେ !

ନିରେଖ ହେଲିଟି ବାରେ ରଖ ହେ ।୨।

ପ୍ରେମ ରସ ବଢ଼ାଇଲ,             ବନେ ଆଣି ପଢ଼ାଇଲ,

ଏ କିରୀତି ହେ, ଏ କିରୀତି ହେ,

ନାରୀମାରି ଅର୍ଜିବ କି କାର୍ତ୍ତି ହେ ।୩।

ତୁମ୍ଭେ ପରା କୃପାସିନ୍ଧୁ,             ବ୍ରଜପୁର କୀର୍ତ୍ତିଇନ୍ଦୁ,

ଜଣାଥିଲା ହେ, ଜଣାଥିଲା ହେ,

ଏବେ ସେତ ବିପରୀତ ହେଲା ହେ ।୪।

ମୋଠାରେ ହେଲ କୃପଣ,             ଏ କେଉଁ ରସିକ ପଣ

ଭାବଗ୍ରାହୀ ହେ, ଭାବଗ୍ରାହି ହେ, !

ନୁହ ନୁହ ସ୍ତ୍ରୀ ହତ୍ୟାରେ ଗ୍ରାହୀ ହେ ୫।

ମୁଁ ତ ଅବଳା ଯୁଗରେ, ଏତେ             କୁଟ କିମ୍ପା ମୋତେ,

ପୀତପଟ ହେ, ପୀତପଟ ହେ !

ତୁମ୍ଭେ ପରା ନାଗରମୁକୁଟ ହେ ।୬।

ପିଣ୍ଡ ପ୍ରାଣ ପଦେ ବିକି,             ହୋଇଛି ପରା ସେବତୀ,

ଜଗଜ୍ଜିଣା ହେ, ଜଗଜ୍ଜିଣା ହେ ।

ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଏ ହେବ ପରା ଉଣା ହେ ।୭।

(ଶ୍ରୀକୃଣ୍ଣ ଅଦର୍ଶନେ ସବୁ ଗୋପୀଙ୍କ ଖେଦ ।)